شصت و چهار سال پیش در سال ۱۹۴۸، زمانی که طرف‌های
درگیر در جنگ جهانی در اواسط قرن بیستم از ویرانی های جنگ به ستوه آمده بودند تنها
راه خلاصی از این وضعیت را در تصویب میثاقی در بین ملت‌ها که تضمین کننده حقوق و
آزادی‌های برابر برای همه انسان‌ها باشد؛ دیدند. با تصویب این اعلامیه سازمان‌ها و
نهادهای غیردولتی برای آموزش و بسط نخستین سند زنده و میراث بشریت شکل گرفتند از
این رو برای حصول اطمینان از رعایت اعلامیه جهانی حقوق بشر فعالیت مدافعان حقوق بشر
اهمیت برجسته پیدا کرده است، این مدافعان اغلب به عنوان تنها نیروی موجود میان مردم
و قدرت مطلقه مهار نشده حکومت قرار می‌گیرد، حضور این افراد برای توسعه فرایند‌ها و
نهادهای دمکراتیک و در نهایت ارتقای حقوق بشر حیاتی است.
تعریف حقوق و امنیت این فعالان توسط سازمان ملل
متحد طی اعلامیه "حقوق و مسئولیت افراد، گروهها و نهادهای اجتماعی، ارتقاء و حفاظت
از حقوق بشر و آزادی‌های بنیادین مورد وثوق جامعه جهانی" مورد تائید و تاکید قرار
گرفته است، طبق ماده ۲-۱۲ این سند، حکومت ها بايد کليه تدبيرهای لازم را به کار
گيرد تا حمايت مراجع ذيصلاح از همه افراد به صورت فردی و گروهی در برابر خشونت،
تهديد، اقدامات تلافی جويانه، تبعيض منفی عملی و يا قانونی، فشار يا هرگونه اقدام
خودسرانه ديگر در پی استفاده مشروع و قانونی اين افراد از حقوق مذکور در اعلاميه
حاضر، تضمين کنند.
با این حال در کشور ایران نه تنها امنیتی برای این
افراد و کار ارزشمند آنان که می‌کوشند به نحوه غیر خشونت آمیز یک یا همه حقوق مندرج
در اعلامیه جهانی حقوق بشر را محقق کنند؛ متصور نیست بلکه خود دولت نخستین دشمن و
تهدید کننده این افراد تلقی می‌شود.
مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، که خود از
قربایان سیاست برخورد دولت ایران با مدافعان حقوق بشر بخصوص در طی سالهای اخیر بوده
است ضمن گرامی داشت سالروز تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر نگرانی خود را از افزایش
روزمره فشار بر مدافعان حقوق بشر اعلام می‌دارد و توجه سازمان‌ها و نهادهای بین
المللی را به حجم بالای دشورای‌های که در سالهای اخیر متوجه مدافعان ایرانی حقوق
بشر شده است را جلب میکند.
پس از سرکوب‌های بی‌امان اعتراضات مسالمت آمیزی که
در اعتراض به نتایج انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری در ایران شکل گرفت حکومت ایران
برای جلوگیری از جمع آوری و انتشار اطلاعات این سرکوب‌ها از سوی مدافعان حقوق بشر
اقدام به تعقیب، بازداشت و محاکمه فعالان حقوق بشر نموده و با غیرقانونی خوندان
تشکیلات آن‌ها زمینه را برای برخورد با افرادی که اقدام به ارتباط با این گروهها
می‌کردند را نیز فراهم نمود. کانون مدافعان حقوق بشر، مجموعه فعالان حقوق بشر در
ایران، کمیته گزارشگران حقوق بشر، کمپین یک میلیون امضا، کمیته مبارزه با سانسور از
جمله گروه‌هایی بودند که مورد غضب حاکمیت قرار گرفته و به بد‌ترین شکل سرکوب
شدند.
بر طبق آماری که پس از وقایع سال ۸۸ تاکنون جمع
آوری شده است که مطمئنا دربرگیرنده کلیه موراد برخورد با فعالان مستقل(فردی) و
گروهی حقوق بشر نیست بیش از ۱۲۰ تن از ایشان بازداشت شدند و هم اکنون محمد علی
دادخواه، عبدالفتاح سلطانی، محمد سیف‌زاده، عبدالرضا تاجیک، نسرین ستوده، رضا
شهابی، رسول بداقی، ابوالفضل عابدینی نصر، محمد حسن یوسفی پورسیفی، محمد صدیق
کبودوند، مهدی خدایی، نصور نقی‌پور، محبوبه کرمی، حسین رونقی ملکی، شیوا نظرآهاری،
نوید خانجانی، ایقان شهیدی و بهاره هدایت از جمله فعالین حقوق بشری هستند که در حال
حاضر در زندان بسر می‌برند.
مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، در این رابطه
دولت ایران را به برداشتن گام‌های ضروری در جهت بهبود وضعیت نا امن مدافعان حقوق
بشر در ایران فرامی خواند، به باور این تشکل آزاد کردن بی‌قید و شرط تمامی مدافعان
حقوق بشر و پایان دادن به تعقیب و آزار مدافعان حقوق بشر از نخستین و ضروری‌ترین
بخش‌های این رویه خواهد بود. این تشکل به دولت ایران یادآور می‌شود تا زمانی که
مدافعان حقوق بشر در ایران از سوی آن حکومت در معرض تهدید و بدرفتاری قرار بگیرند
باور اعتنا و اعتقاد آن حکومت به مقاوله نامه‌های بین المللی و معاهدات حقوق بشری
ممکن نخواهد بود، این مجموعه هم چنین از جامعه بین الملل و در راس آن شورای حقوق
بشر سازمان ملل متحد و بخصوص گزارشگر ویژه حقوق بشر در امور ایران نیز می‌خواهد تا
ضمن الوییت دادن به مشکلات مدافعان حقوق بشر در ایران بخصوص آزار و تعقیب آنان از
سوی حکومت ایران از تمامی راهکار‌ها و اختیارات لازم برای ترغیب دولت به پایان دادن
به این روند با عنایت ویژه به آزادی مدافعان حقوق بشر بهره گیرد.
دبیرخانه مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران
دوشنبه ۲۰ آذر ۹۱ برابر با ۱۰ دسامبر ۲۰۱۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر