چه خوش است حال مرغي كه قفس نديده باشد.

با هم خواهیم گرفت.
با هم آزادی را جشن خواهیم گرفت.آزادی ذهن خود را،آزادی روح خود را،آزادی باورهایمان که به بند کشیده شده اند.
در این مبارزه با هم می مانیم تا بودن یک ملت را تجربه کنیم.برای پرواز صرفا رفتن جمهوری اسلامی اگر چه شرط لازم است ولی شرط کافی نیست.برای پرواز باید از بند قفس پیش ساخته ذهنمان رها شویم.باید ذهنمان را به بزرگی تمام معناها و واقعیات پهنا دهیم.انگاه به باوری میرسیم که آن باور ماهیتی ناچیز مثل نظام اسلامی را بر خواهد انداخت.
باید باور کنیم که باورها بزرگتر از چیزی هستند که ما برای خود گاهی فرض میکنیم و آنها را به حبس میکشیم.باید رها از باورهای بسته بندی شده در قفس ذهن شویم تا به پرواز درآییم.پروازی به سوی سعادت و یقین.در این راه یک ملت باید همدوش شوند.یک ملت از ابتدا شاید به اندازه جمعیت یک کشور نباشد .میتواند از 4 نفر تعریف ملت را با هم آغاز کنیم و به 80 میلیون ایرانی سرایت دهیم.تا بشویم ملت آزاد ایران و با هم کبوتر سفید باورهایمان را به پروازی باشکوه درآوریم...

آری به اتفاق میتوان جان گرفت.